Europa Jugendsiegerin 2008 & Brabowinner 2008
“Jinaki”
14/03/2007 – 21/01/2002
Toen Jambo een jaar oud was, gingen we op zoek naar een 2e ridgeback. Dit keer wilden we een teefje.
Na 6 maanden vonden we een combinatie die wel heel leuk vonden.
En op 14 maart 2007 was het zover, de pups van Madzinza Basheera Nkosozana & Tarujen Penzi werden geboren in kennel Madzinza.
In het nest waren 2 correcte teefjes.
En geloof het of niet, toen de pups 1 dag oud waren wist ik al wie er bij ons moest komen wonen.
Bij deze foto was ik op slag verliefd.
We moesten nog 6 weken wachten, maar toen vertelde de fokker dat het roze teefje bij ons mocht komen wonen. We waren zo ontezettend blij.
En dus werd meisje roze:
Madzinza Andwele Jinaki Hidaya
(Madzinza is de kennelnaam, Andwele het nestnaam, Jinaki haar roepnaam en Hidaya zou hopelijk onze kennelnaam worden).
Jinaki betekent zelfzeker en trots, op dat moment wisten we nog niet dat die naam perfect voor haar zou zijn.
Op Martijn zijn verjaardag, 5 mei 2007, konden we Jinaki eindelijk mee naar huis nemen.
Ik weet nog dat het een mooie dag was met heerlijk weer.
Jambo en Jinaki zagen elkaar voor het eerst in onze tuin.
Ik weet nog dat Jinaki naar binnen liep met een houding:
“De koningin is gearriveerd”.
En dat is nooit veranderd, tot de allerlaatste dag, was ze de koningin van ons huis.
We zijn gestart met gehoorzaamheid training met Jinaki, en ook ringtraining.
Alle ging prima, en we genoten van het leven met 2 honden.
Jinaki’s allereerste show was in Juni 2007, met een hoop verschillende puppy’s.
Ze werd beste puppy. Wat waren we trots.
We gingen naar verschillende hondenshow en bleven ook gehoorzaamheidstraining volgen.
Helaas begon Jinaki was ongewenst gedrag, naar vreemde honden te laten zien, toen ze ongeveer een jaar oud was.
En vanaf dat moment hebben we hard gewerkt om dat te veranderen.
Helaas ging het ongewenste gedrag, nooit helemaal over, maar we hebben getraind hoe ze er mee om moest gaan als ze andere honden zag.
In de tussentijd ging we regelmatig naar hondenshows en op the Eurpasieger in Dortmund, liet Jinaki me voelen hoe het is om te winnen.
Uit een grote groep jonge teefjes werd Jinaki 1e met een uitmuntend, en behaalde ze de titel Europa Jugensiegerin op de leeftijd van net 13 maanden.
Maar ondanks deze mooie resultaten, besloten we onze plannen om met Jinaki te gaan Fokken in de toekomst te annuleren.
We vonden haar karakter geen bijdrage voor het ras.
Maar dat maakte niet dat we minder van haar hielden.
Vlak voor Jinaki 3 jaar oud werd, besloten we op zoek te gaan naar een 3e ridgeback. Totaal onverwacht kwam Rusty, een 11 maanden oude reu op ons pad.
we besloten om Rusty, bij ons een nieuw thuis te geven.
Wat kan ik zeggen…. Jinaki en Rusty waren vrienden voor het leven!
Waar Rusty was, was Jinaki en andersom.
Altijd waren ze samen.
Maar ook met z’n 3-en hadden ze het prima voor elkaar.
En zo genoten we vanaf 2009 van onze roedel van 3!
Met deze drie hebben we getraind voor lange afstand wandelingen.
Ze konden in 1 dag 40 kilometer wandelen en 2 dagen achter elkaar 25 km.
In 2010 besloot ik te stoppen met Jinaki te showen.
Ze had een aantal hele mooie resultaten behaald, en het was wel goed.
Maar we zijn nooit helemaal gestopt, en zo af en toe nam ik haar nog mee de ring in.
En als we op show waren hadden mijn meisje en ik altijd een hoop plezier.
Ongelooflijk dat Jinaki haar laatste show, 3 maanden was voor ze overleed
In 2011 kochten we een kleine caravan.
En dat voorjaar en die zomaar waren we veel op pad.
Jinaki vond het heerlijk om buiten in de zon te lichten, lekker niksdoen.
Zoals een echte koningin.
Maar af en toe was het ook koud, met sneeuw.
Dat waren niet Jinaki’s beste dagen.
Als een echte Afrikaan had ze een hekel aan het koude weer.
Alleen af en toe in de tuin, wilde ze wat spelen met de jongens, maar nooit langer dan 10 minuten.
Hierboven kon je wat lezen over jinaki’s heerlijke leven.
Ik weet zeker dat ik van alles ben vergeten.
In Januari 2012 veranderde ons leven.
Jinaki was gediagnosticeerd met een Osteosarcoom in haar 5e lendenwervel (botkanker in haar rug).
In maar 3 weken, veranderde de pijn, van een beetje pijn waarvan we dachten dat ze zich zeer had gedaan met het spelen, in een pijn die ondraaglijk was voor haar.
Een dubbele dosis pijnstillers hielp haar niet eer voldoende.
De dag nadat we laatste testresultaten kregen (waarin de artsen vertelde dat ze echt niets meer voor Jinaki en ons konden doen), werd de pijn veel te erg voor haar.
Na heel veel tranen, denken en praten, was er nog maar 1 beslissing die we konden nemen.
Op 27 januari 2012, is Jinaki voor altijd gaan slapen, op de leeftijd van pas 4 jaar en 10 maanden.
