“Rusty”
18/-3/2008 – 28/09/2016
Rusty was mijn once in a lifetime hond, gewoon een hele speciale.
Februari 2009….
Ik was alleen thuis omdat Martijn net weg was voor een militaire missie, voor 6 maanden.
Samen met Jambo en Jinaki had ik mijn draai gevonden.
En toen kreeg ik een berichtje van mijn vriendin Ilse, “kijk naar je mail, je moet dit zien”
En in de mail vond ik deze foto:
Samen met deze foto schreef ze:
“Ik weet dat het geen puppy is, maar ik weet ook dat je ooit een livernose wilt. En ik weet dat je ooit een pup wilt van zijn moeder”.
En zo gebeurde het, bij het zien van deze foto wandelde hij mijn hart in, vond zijn plek en is er nooit meer weggegaan.
Maar ik wist ook dat ik de aankomende 6 maanden alles alleen moest doen, en dat het dus niet het meest verstandige was om hem in huis te halen.
En dus vond ik een manier om contact te hebben met Martijn en ik stuurde hem deze foto.
Ik was er zeker van dat Martijn verstandig was, en me zou vertellen dat ik er niet verder over na moest denken.
Maar het tegenovergestelde gebeurde, ook Martijn werd verliefd.
Ik heb contact gezocht met Milada, Rusty zijn fokker, waar hij inmiddels weer woonde.
Ik heb een lange avond met Milada gesproken over Rusty, en of ze misschien bereid was hem bij ons zijn nieuwe thuis te geven.
Daarna heb ik weer contact gehad met Martijn en aan het einde van het telefoon gesprek zei hij: ” het maakt niet uit, maar zorg dat onze vent naar huis komt”.
En zo was de beslissing gemaakt, Rusty kwam bij ons wonen.
En dat betekende een hoop geplan, aangezien Rusty in Slowakije woonde.
Maar met de hulp van vrienden waren op weg naar de andere kant van Duitsland op maandagavond. Op dinsdag ontmoetten we Milada, Tom en natuurlijk Rusty in het hotel.
Rusty kwam naar huis met Jambo, Jinaki en mij en vanaf dat moment was hij mijn en Jinaki’s beste vriend.
Ik ben heel erg gek op al mijn honden, maar tussen Rusty en mij was er iets speciaals.
Hij was mijn vriend, mijn showhond, mijn kussen en nadat ik mijn bedrijf was gestart ook mijn collega.
We zijn samen heel Europa doorgeweest naar shows, en meestal kwamen we thuis met hele mooie resultaten.
Ook begon Rusty met coursing en dat vond hij geweldig. Eigenlijk was dat de enige sport die hij echt leuk vond. Ik heb canicross met hem geprobeerd, maar dat was het echt niet.
Hij was liever mijn collega als ik cursisten hondenmassage les gaf, dan kon hij lekker slapen tussendoor.
In 2015 hadden we de eerste schok.
Ik ging met Rusty naar de dierenarts in verband met wat prostaat problemen, en liet toen gelijk een bult op zijn poot nakijken.
De bult op zijn poot bleek een mastceltumor en moest worden verwijderd. Vanwege zijn prostaatproblemen, besloten we om Rusty ook gelijk te laten castreren.
Dit betekende het einde van ons showcarriere (maar we gingen toch al niet zo veel meer naar shows).
Na de operatie ging alles prima.
Tot september 2016.
In het weekend leek Rusty wat buikpijn te hebben en ik besloot om na het weekend met hem naar de dierenarts te gaan.
Op maandag morgen werd Rusty heel erg ziek, en ben ik met spoed naar de dierenarts gereden, omdat ik symptomen van Shock bij hem zag.
De dierenarts maakte een echo en we zagen dat het goed mis was.
We besloten om Rusty te laten opereren.
Er was een grote tumor op zijn milt gezien, en deze moest dus worden verwijderd.
Rusty had de operatie gehaald, maar hij was veel bloed verloren.
We moesten afwachten of hij de nacht zou halen.
Dat deed hij, en eigenlijk deed hij het best goed voor alles wat er was gebeurd.
Met hele kleine stapjes ging het steeds iets beter.
Op woensdagmiddag belde de dierenarts me, met zijn bloedresultaten en we waren allemaal blij verrast dat die zo goed waren.
We zouden overleggen of hij misschien donderdag of vrijdag weer met ons mee naar huis zou kunnen.
10 minuten later ging ik op weg naar de dierenarts (wat ongeveer 15 minuten rijden is.).
Toen ik bij de dierenarts aankwam, zag ik dat ze me al 10 keer hadden geprobeerd te bellen.
Ik ben het kantoor ingerend en daar stond de dierenarts al op me te wachten.
So verrassend dat het beter ging, zo verrassend ging alles ook helemaal mis.
Niemand weet wat er precies is gebeurd, maar 2 minuten voor ik aankwam is Rusty overleden.
Ze hebben alles geprobeerd, maar in 5 minuten was het gebeurd.
Er was niets wat ze nog voor hem konden doen.
Er was geen nieuwe bloeding binnenin, dus we denken dat zijn hart het harde werken van de dagen ervoor niet meer aankon.
Ik ben zo dankbaar voor de jaren die we samen gehad hebben.
Ik ben Ilse zo dankbaar, dat ze wist dat ze me die ene foto moest sturen, en Milada om Rusty aan ons toe te vertrouwen en helemaal naar Nederland te laten verhuizen. En Martijn die weer een ja zei, tegen gekke idee.
Maar speciaal bedankt aan Rust, mijn one and only.
Dit verhaal schrijven, 7 maanden na zijn overlijden, brengt me weer tot tranen.
Ik ben nog steeds niet over je heen en ik denk dat dat ook nooit zal gebeuren.
Untill we meet again
Rusty, Roestie, Rooie, Russepus, liverpiver xxx
Een week na Rusty overleed stuurde zijn fokker Milada, deze video, die ze had gemaakt om hem te herinneren.